ദേ പിന്നേം വീണു
സ്വാര്ത്ഥന് കാറ്റുവീഴ്ച. കഴിഞ്ഞ തവണ വെള്ളത്തില് തെന്നിയാണ് വീണതെങ്കില് ഇത്തവണ ആര്ഭാടം അടികൊണ്ടിട്ടായിരുന്നു, കാറ്റടി കൊണ്ട്!
ട്രക്കൊരെണ്ണം വഴിയില് കൊഴിഞ്ഞു. മെക്കാനിക്കിനെ കൊണ്ട് ചെന്ന് തല്ക്കാലം സെറ്റപ്പാക്കി വിട്ടു. മണല്ക്കാറ്റ് മൂലം അത്രയും നേരം കാറില് നിന്നും ഇറങ്ങാന് മടിച്ച സ്വാര്ത്ഥന് വണ്ടി നീങ്ങാന് തുടങ്ങിയപ്പോളാണ് അതോര്ത്തത്, ഒരു അത്യാവശ്യകാര്യം ഡ്രൈവറോട് പറയാനുണ്ടായിരുന്നു എന്ന്. വേഗം ഹോണടിച്ച് കാറില് നിന്ന് ചാടിയിറങ്ങി. സിലോണ് സ്റ്റേഷന് മാത്രം പിടിക്കുന്ന ശ്രീലങ്കന് ഡ്രൈവറോട്, അവനും സ്വാര്ത്ഥനും മാത്രം അറിയാവുന്ന അറബിയിലും ഹിന്ദിയിലും ഇംഗ്ലീഷിലും പറഞ്ഞത് ആ വഴി വന്ന കാറ്റ് ചൂണ്ടിക്കൊണ്ട് പോയി.
പത്തിരുപതടി നടക്കണം അവനെ ക്ലോസപ്പില് കിട്ടാന്. ആദ്യ ചുവട് വച്ചതും, “ക്ലോസ് യൂര് ഐസ്....” എന്ന് മൂളിപ്പാടി ഒരു കൊട്ട മണലും വാരിയിട്ട് അടുത്ത കാറ്റ്. കണ്ണടച്ച് പിടിച്ച്, മുന്നോട്ട് വച്ച ഇടതുകാലില് ഊന്നി വലതുകാല് തറയില് നിന്നും ഉയര്ത്തി. അല്പം ഇസ്പീഡ് കൂടിയോ എന്നൊരു സംശയം, വലതന് തറയില് ആകുന്നതിനു മുന്പ് ഇടതന് ഉയര്ന്നു കഴിഞ്ഞിരുന്നു. ഇതിനിടയില് ചെരുപ്പൊരെണ്ണം എതിര്ടീമിലെ ജീന്സുമായി ഉടക്കി. ഇടതു തള്ളവിരലില് ത്രിശങ്കു, കഴിഞ്ഞ തവണത്തെ അതേ ശങ്കു!
ഒരു തിര, പിന്നെയും തിര. പിന്നീട് വന്നതോ, വന് തിര! വീശിയടിച്ച കാറ്റില് പെട്ട് സ്വാര്ത്ഥ ദേഹം വായുവില് ഉയര്ന്നു പൊങ്ങി, ദുബായ് വിമാനത്താവളത്തില് ബംഗ്ലാദേശിന്റെ ബിമാനം പോലെ ദാണ്ടെ കിടക്കുന്നു ധിം ധരികിട ധോം!
എഴുന്നേറ്റ് കണ്ണ് തുറന്നപ്പോള് കാണുന്നത് എങ്ങോ പറന്നകലുന്ന ചെരുപ്പിനെയാണ്. സ്വാര്ത്ഥനെ ചതിച്ചവനാണവന്, അങ്ങിനെ വിടാന് പാടുണ്ടോ? പിന്നാലെ ഓടി കഴുത്തിനു കുത്തിപ്പിടിച്ച് കാല്ച്ചുവട്ടിലൊതുക്കി. തിരികെ നടക്കാന് നേരം അറിഞ്ഞു വലതു കയ്യിലൊരു നീറല്, കാലിനൊരു ഞൊണ്ട്.... അയ്യോ, ഇടതുകയ്യിലിരുന്ന മൊഫൈല് എന്തിയേ?
കല്ലിനും കട്ടയ്ക്കും മണലിനുമിടയില് തിരഞ്ഞു, ദാ കിടക്കുന്നു പാവം. ഭാഗ്യം, ഉടുപ്പ് മാത്രമേ കീറിപ്പൊളിഞ്ഞുള്ളൂ. കയ്യിലെടുത്ത് താലോലിച്ചപ്പോള്, “എനിക്കൊന്നും പറ്റീട്ടില്യന്നേ, വിഷമിക്കണ്ട, ഇത് ആദ്യായിട്ടൊന്നുമല്ലല്ലോ എന്നെ ഇങ്ങനെ...,” എന്നു പറഞ്ഞൊരു മണിനാദം. “ഭായ്, ഓക്കേ?” ട്രക്കില് നിന്നും ഇറങ്ങാതെ ലവന് ഫോണ് ചെയ്യുന്നു! ശ്ശെടാ സ്വാര്ത്ഥ ബുദ്ധിയില് എന്തേ ഇത് തോന്നാഞ്ഞത്!
“മാഫീ മുശ്കില്, തും ജാവോ(പോടാ പുല്ലേ),” എന്ന് പറഞ്ഞ് ഫോണ് വച്ചു. മെല്ലെ ഞൊണ്ടി കാറിന്റെ വാതില് തുറന്ന് സീറ്റിലേക്ക് ചെരിഞ്ഞു വീണു. കാലു പുറത്തേക്കിട്ട് പരുക്ക് പരിശോധിക്കുന്ന സമയം കൊണ്ട് തക്കം നോക്കിയിരുന്ന രേണു കാറ്റിന്റെ അകമ്പടിയോടെ കാറിനകം സ്വന്തമാക്കി. ഇനി അവളെ പറഞ്ഞൊഴിവാക്കാന് 20 റിയാല് വേറെ മുടക്കണം. വലതു കാലിന്റെ, കൃത്യം ബ്രെയ്ക്ക് ചവിട്ടുന്നതിന്റെ അരികിലായി മുറിഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. അവിടെ തന്നെയാണ് വേദനയും.
ടിഷ്യൂ പേപ്പര് ചുറ്റിയ കാലുമായി, 25 കിലോമീറ്റര് ദൂരം ഉപ്പുറ്റികൊണ്ട് ബ്രെയ്ക്കും ആക്സിലേറ്ററും മാറി മാറി ചവിട്ടി ഒരു കണക്കിന് മുറിയിലെത്തുവോളം മനസ്സില് കൂട്ടിക്കിഴിക്കലുകള് നടക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.
കാലിലൊട്ടിക്കാനുള്ള ബാന്ഡെയിഡ്, മൊബൈലിനു പുതിയ ഉടുപ്പ്, കാറു കഴുകാന് 20 റിയാല്... എന്നിങ്ങനെ എല്ലാം കൂട്ടി 12 കൊണ്ട് പെരുക്കി, എകദേശം അഞ്ഞൂറു രൂപ. കാറില് തന്നെ ഇരുന്ന് മറ്റവനെ ഫോണ് വിളിച്ച് പറഞ്ഞിരുന്നെങ്കില് ആകുമായിരുന്നത് അഞ്ച് രൂപ! പിന്നെ ആകെയുള്ള സമാധാനം, രണ്ടായാലും ബില്ല് കമ്പനി കൊടുത്തുകൊള്ളുമല്ലോ എന്നുള്ളത് മാത്രമാണ്!